Living the local life

Dag 8, Den Chai – Chiang Mai

Vanochtend vroeg ging de wekker, om op tijd bij de lokale markt te zijn. Bua en Tymo zouden met de scooter gaan, wij zouden ze op de voet volgen met onze fietsen. Na een klein half uurtje fietsen, waarbij we veel bekijks hadden van de locals, waren we bij de markt. Hier kwamen de lokale vrouwen om hun boodschappen voor die dag te doen, de schoolkinderen kwamen hier om hun noedelssoep in plastic zakje te halen, om deze al lopend te kunnen eten door te slurpen aan een klein gaatje in het zakje. De locals keken allemaal even geamuseerd om ons te zien, veel toeristen komen ze namelijk niet tegen.
Na een ontbijt van pittige Thaise noedelssoep, jonge bamboe, pittige Thaise worstjes, een zoete rasp en jungle aardappel met kokos en verse sojamelk, was het tijd om de school van Tymo te bezoeken. Bij de school aangekomen, waren we net op tijd om te zien hoe de kinderen het volkslied op hun instrumenten speelden en uit volle borst meezongen. Dit ritueel wordt iedere dag herhaald om de Thaise vlag te hijsen en zodoende respect voor hun vaderland te tonen.
De school krijgt voor de kinderen die hier de basisschool volgen, 20 Baht per dag om ze te voorzien van eten en drinken. Omdat op deze school echter ook middelbare scholieren huisvest, springt de school op een creatieve manier om met het geld, om zodoende alle leerlingen van een maaltijd te voorzien. Zo kweekt iedere klas zijn of haar eigen groente of fruit, waarna deze gebruikt kan worden in het eten. Groente en fruit dat niet gebruikt kan worden, wordt op de lokale markt verkocht, om zo bijvoorbeeld vlees te kunnen kopen.
Omdat Thailand met de omringende landen binnenkort een soort Schengenverdrag zal sluiten, wordt de kinderen geleert om zich, in beperkte mate, verstaanbaar te maken in bijvoorbeeld het Birmees en het Vietnamees.
In de school zelf was goed zichtbaar dat het Thaise volk een trots volk is. Zo was er bijna overal wel een trofee of prijs te vinden die de school, klas of een leerling had gewonnen. Zo had de kleuterklas laatst een nationale prijs gewonnen met het kleien van fruit (veel beter zouden wij het niet kunnen!).
De kinderen krijgen ook Engelse les, waardoor de kinderen die het aandurfden, al dan niet ietwat verlegen, op ons af stapten om ons goeiedag te zeggen en te vragen hoe het ging. Vanuit hun ooghoeken hielden ze Bua in de gaten om te kijken of ze het wel goed deden.
Vanuit de school fietsten we achter Bua aan richting Song, waar haar zus een bakkerij was begonnen. Bij haar zus haalden we een tweede scooter op, waarna Bua ons allerlei lokale bedrijfjes liet zien. Zo begon onze toch door de buurt bij een zijdeverwerker, welke de beste zijde van Thailand maakt. Om hier iets te kopen is én duur, én duurt lang. De gemiddelde tijd voordat een sjaal klaar is, is één à twee jaar. Helaas was het niet mogelijk om kledingstukken te zien die al af waren, omdat de eigenaar ter gelegenheid van de verjaardag van Mom (de Thaise koningin) in Bangkok moest opdraven met zijn hele voorraad, om deze hier tentoon te stellen als hofleverancier van het koningshuis. In het atelier zaten een aantal dames met de hand sjaals en andere kledingstukken te weven. Alleen al het zien van hun vingervlugheid en de vaardigheid waarmee ze dit deden, was adembenemend.
Hierna reden we door naar een stuk land waarop meerdere boerderijen stonden. In deze boerderijen werden, met behulp van houtpulp, allerlei standbeelden gemaakt.
Vanuit de boerderijen reden we terug naar Song, om de scooter terug te brengen naar de zus van Bua. Wij zouden op de fiets naar huis fietsen, Bua zou met de scooter nog even richting de markt gaan. Voordat we thuis waren, werden we echter verrast door een korte, maar hevige regenbui. Gelukkig waren we zo slim geweest om onze regenjassen, speciaal voor dit soort momenten meegenomen, niet mee te nemen!
Aangekomen bij Bua thuis werd er alweer vlijtig gekookt voor ons. Ondertussen pakten wij onze bagage weer in, om op tijd weg te kunnen, richting onze trein naar Chiang Mai.
Voordat we naar het station zouden gaan, wilde Bua ons nog meenemen naar de Grand Canyon van Thailand, Pae Muang Pee gehete. Vanuit hier reden we, via een traditioneel kleermakersbedrijf, naar het station. Het bedrijfje werd door het koningshuis gesteund om zo de traditionele manier van verwerken van indigo niet vergeten te laten gaan. Dit hield in dat men zelf de indigo plant deed verbouwen, waarna men deze deed bewerken met zuur water, verkregen uit water dat door houtskool was gefilterd, om de kleur eruit te halen. Dit werd uiteindelijk verwerkt tot een pasta, welke na aanlengen gebruikt kon worden voor het kleuren van stof. Onderweg naar het station bleek dat dit alles heel wat meer tijd in beslag had genomen dan de bedoeling was. Het was nog 10 minuten rijden en de trein zou over 5 minuten vertrekken. Gelukkig leek de spoordienst ook nu weer een dochter van NS, waardoor we ruim op tijd op het station waren. Ruim een uur te laat arriveerde de trein in Den Chai. Vanuit hier vervolgden we onze treinreis richting Chiang Mai. Helaas bleek de spoordienst niet in staat de vertraging weg te werken en kwamen we ruim anderhalf uur later aan in Chiang Mai dan gepland. Veel puf om niet iets te doen hadden we dan ook niet meer, uiteindelijk was het na 10 uur voordat we ons in onze kamer hadden gesetteld.

PS. Omdat het internet hier niet altijd meewerkt, duurt het soms even voordat foto’s goed zichtbaar zijn bij een verhaaltje. Het loont dus om zo nu en dan even terug te bladeren ;).