Roadtrip, part I

Hoi allemaal,

We zijn alweer ruim een week verder en de vakantie van Eveline is eindelijk begonnen (huuiijjj!!). Afgelopen week heeft Gaston in zijn eentje Kuala Lumpur onveilig gemaakt, waar hij onder andere naar het Bird Park, het Aquaria en Old China Town is geweest. Aan het einde van de week hebben we samen gekeken waar we de komende weken precies naartoe gaan en waar we zullen overnachten.
Afgelopen zaterdag, na een kort nachtje voor Eveline (zij had namelijk nog een afscheidsfeestje), begon het avontuur dan echt. ’s Ochtens vroeg hebben we onze auto opgehaald en konden we vertrekken. Links rijden in de hectiek van het drukke Kuala Lumpur was toch wel even wennen!

Onze eerste rit bracht ons van Kuala Lumpur tot in Sekinchan. Sekinchan is een klein dorpje en ligt midden in de “ main rice-bowl area” van de provincie Selangor. Dit is direct ook een van de grootste rijst producerende regio’s in Maleisië. Sekinchan is Chinees en betekent “dorp geschikt voor landbouw”. Het klimaat zorgt ervoor dat in de regio rijst, fruit en bomen voor palmolie verbouwt kunnen worden. Van oorsprong is Sekinchan een klein vissersdorpje waar het Teow Chew volk woont, een volk dat voor haar bestaan afhankelijk is van de visvangst. Geleidelijk heeft de aandacht zich echter verplaatst naar het verbouwen van rijst.

Helaas bleek in Juli en Augustus de oogst van de rijst net voorbij te zijn, waardoor alle rijstvelden (paddyfields) braak liggen. Dus voor ons helaas gaan mooie groene vergezichten… Wel zijn we het plaatsje zelf ingewandeld, waar we opzoek gingen naar het oude haventje. Gelukkig kon dat niet echt missen, het is namelijk een kwestie van je neus volgen. Ruik je rotte vis, dan ben je op de goede weg. Voor enkele huizen lagen duizenden garnalen te drogen, die voor een heel “aangename” geur zorgden. Het lage water gaf het haventje een raar aangezicht. Overal om je heen zag je houten huisjes op palen met daarnaast fel gekleurde boten die vastlagen in het slib. De zee was nergens te bekennen.

Omdat we toch graag de zee wilden zien, zijn we wat verder doorgelopen naar een weggetje welke ons tot aan de zee bracht. Ook hier lagen allerlei boten vast in het zand, al ging het hier om semi vergane boten. Dit gaf het strand een enigszins lugubere uitstraling. Direct achter het strand lagen gigantische palmplantages, voor de productie van de palmolie. Dit gaf een mooi contrast met het grauwe zand van het strand!

Nadat we wel uitgekeken waren in Sekinchan zijn we een stukje terug gereden naar Kuala Selangor. Kuala Selangor bestaat al sinds de 16e eeuw. In 1784 is Kuala Selangor veroverd door de Nederlanders in hun poging om hun basis in Melaka uit te breiden (helaas hebben ze de frikandel en kroket niet tot daar gebracht….). Eind 17e eeuw werd Kuala Selangor alweer heroverd.
De reden waarom wij er waren was niet omdat we dit stukje Maleisië voor Willempie wilden heroveren, maar omdat je er ’s avonds een boottochtje door het national park kunt maken tussen de fireflies. Laat het alleen net díe avond regenen en laat die fireflies nu van suiker zijn… De fireflies laten zich namelijk niet zien met regen.

Vanochtend zijn we vanuit Kuala Selangor richting Cameron Highlands gereden. Al leek het meer op een zigzaggende kartbaan dan op een normale weg… Na heel wat angstige momentjes (vooral voor Eveline) waren we dan toch heelhuids aangekomen. Wat een opluchting zeg!
Cameron Highlands is vernoemd naar William Cameron, een Britse gouverneur die op dit plateau is gestuit toen hij in 1885 op expeditie was in Maleisië. Omdat de Britten de Cameron Highlands wel geschikt vonden voor boerderijen en als een plek om te ontspannen, werd er een smal pad door de bergen en de jungles gekapt. Pas vanaf 1925 werden de Cameron Highland echt gebruikt door de Britten als toevluchtsoort voor de soldaten en burgers die in Malaya gestationeerd waren. Het is in de Cameron Highlands namelijk een stuk koelen dan in de buurt van Kuala Lumpur. Toen er een fatsoenlijke weg was aangelegd kwamen de rijke Britten naar hier om luxe residenties te laten bouwen. Wat ons betreft geen verkeerd idee, want het uitzicht is hier prachtig en de temperatuur is hier goed uit te houden!
Vanaf 1929 worden de Cameron Highlands ook gebruikt voor het verbouwen van thee, waar nu nog de plantages van te vinden zijn. In 1941 werden de Britten hier pas verdrongen door de Japanners als onderdeel van de Tweede Wereldoorlog. Na het Einde van de Tweede Wereldoorlog kwamen de Cameron Highland weer in het bezit van de Britten. Het duurde uiteindelijk tot 1957 voordat de Britten helemaal verdwenen waren uit de Cameron Highlands.

Op onze weg naar de Cameron Highlands zijn we gestopt bij een van de grootste theeplantages (Bharat Tea Factory), met het mooiste uitzicht volgens velen. Hier hebben we even “bijgetankt” met een pot verse thee en gebak (kan het nog Britser?) waarna we ons richting de theeplantage zelf begaven. Hier mochten we vrij rondlopen en genieten van het uitzicht en de natuur. Wat ons betreft zeker een aanrader!

Om toch een beetje in Aziatische sferen te blijven zijn we ’s avonds gaan eten bij een organic ‘steamboat’ restaurant. Nee, hier serveren ze geen Sinterklaas en Zwarte piet maar wel allemaal andere soorten vis, vlees en groenten die je in een kom, verhit door houtskool, laat stomen. De Maleisiërs keken een beetje vreemd op toen we binnenkwamen maar begonnen al gauw vol trots te vertellen over hun restaurant en dat ze de geserveerde groenten allemaal zelf verbouwen op de zogenaamde Shimamoto Method. Nou, dat kon je proeven hoor ;).