Op audiëntie bij de sultan

Deze ochtend hebben we, na het ontbijt, nog even genoten van het zwembad bij het hotel. Check-out was namelijk pas om 12 uur. Na wat gezwommen te hebben en in de zon te hebben gelegen, was het tijd om de tas te pakken en verder richting het noorden te rijden. Vandaag rest ons de laatste etappe voordat we vijf dagen op Penang doorbrengen.
Het eerste deel van onze rit bracht ons in Kuala Kangsar. Kuala Kangsar is de hoofdstad van de regio en is het thuis van de sultan van Perak. Het is dan ook niet zonder reden dat de stad bekend staat om haar prachtige paleizen en de meest grootse moskeeën. Daarnaast staat Kuala Kangsar bekend als de plaats waar de eerste rubber boom is geplant in Maleisië. De rubber boom is naar Maleisië gehaald door de Engelse Botanist Henry Nicholas Ridley. Hij is uiteindelijk mede verantwoordelijk geweest voor het feit dat Maleisië een van de grootste rubber producerende landen ter wereld is geworden.

Ons bezoek aan de stad begon bij de Ubudiah Moskee, de koninklijke moskee van Perak. De moskee is ontworpen door Arthur Benison Hubback, een architect wie tevens verantwoordelijk is voor het treinstation in Ipoh en in Kuala Lumpur.
De moskee is in 1913 gebouwd, in opdracht van de sultan. De reden voor de bouw van de moskee was het feit dat de sultan zijn dank wilde laten blijken voor zijn genezing van een onbekende ziekte waar hij van jongs af aan al last had. De bouw van de moskee werd geplaagd door vertragingen en werd uiteindelijk in 1917 voltooid. Het kostenplaatje? Omgerekend ongeveer 45.000 euro (voor die tijd natuurlijk een aanzienlijk bedrag, los van het feit dat er toen natuurlijk nog geen euro’s waren…). Toen we de moskee binnen wilden lopen kwam er echter een beveiliger naar ons toe. De moskee doet blijkbaar tussen 12 en 3 een middagdutje (of er vindt dan een gebed plaats, kan ook). We konden na 3 uur wel weer terugkomen.

Omdat het net na 12 uur was besloten we om, na een rondje buitenlangs te hebben gelopen, door te rijden naar Istana Kenangan, een oud koninklijk paleis. Dit paleis is in 1926 gebouwd voor de sultan en bestaat enkel uit hout. De sultan heeft uiteindelijk slechts een korte periode – van 1931 tot en met 1933 – in deze adembenemende woning gewoond. Na 1933 werd het paleis wel nog gebruikt om koninklijke recepties in te houden en diende het als verblijf voor gasten. Ook dit paleis bleek echter gesloten tot 3 uur (ook al stond er op de bordjes dat het open zou moeten zijn..)
Vanuit Istana Kenangan reden we door naar Istana Iskandariah, het huidige verblijf van de sultan. Helaas bleek de sultan onze afspraak vergeten te zijn, waardoor we niet op de gastenlijst stonden. Ondanks dat Gaston zijn charmes nog in de strijd heeft gegooid, kwamen we ook hier niet veel verder dan de gesloten poort.

Hoe leuk het ook is om voor allerlei gesloten poorten te staan, leek het ons toch een goed idee om ook maar eens iets van binnen te bezichtigen. In het Ulu paleis zit Galeri Sultan Azlan Shah, maar was vroeger het verblijf van een van de voorgaande sultans. Het idee om hier een galerij in te richten over sultan Azlan Shan kwam van de sultan zelf (jezelf veren in de kont steken moet zo nu en dan wel kunnen, toch?). De galerij is dan ook een groot eerbetoon aan sultan Azlan Shah. Subtiliteit kennen ze hier niet, want zelfs de wc-rol welke aanwezig was bij zijn eerste eigen veegbeurt is bewaard gebleven… Maar goed, ieder zijn ding zullen we maar zeggen.

Laat in de middag zijn we uiteindelijk aangekomen in Taiping. Eveline moet vandaag de laatste puntjes op de i zetten bij haar stageverslag, dus dat was een goede reden om ook ons reisdagboek maar weer een te updaten!