Back to basics

Dag 4, Bangkok – Kanchanaburi – River Kwai

Vandaag een vroeg begin van de dag. Om kwart over 6 ging de wekker, om op tijd bij de train market in Samut Songkhram te zijn. Deze markt is gebouwd op en rondom de spoorweg, waar dagelijks tientallen treinen passeren. De markt strekt ongeveer 100 meter uit tussen de treinstations van Mae Klong en Ban Laem. Wanneer er treinen voorbij geraasd komen, moeten de marktverkopers binnen luttele seconden al hun goederen verschuiven om ze op tijd van het spoor te halen.
De markt zelf was een mengelmoes van producten en kraampjes, waarbij het ene kraampje een nog onplezierigere geur wist te produceren dan de ander! Van de trek die je kreeg van sommige kraampjes bleef al gauw niets meer over. Of het nu door de vis was die in de open lucht lag bij 30+ graden en een felle zon, of dat het door het vlees en de ingewanden kwam die in de zelfde omstandigheden open en bloot lagen weten we niet zeker. Een stevige wasknijper voor op de neus was zeker geen slecht idee geweest! De sfeer en het aangezicht van een heleboel locals die fel onderhandelden over de prijs om de beste koopjes te krijgen, compenseerden echter aardig.
Vanuit Samut Songkhram vervolgden we onze reis richting Kanchanaburi, waar we een bezoek brachten aan het War Cemetery en het Thailand-Burma Railway Centre Museum. In het Museum werd het verhaal over de bouw van de Thailand-Burma railway, ook wel de dodenspoorlijn, vertelt. Deze spoorlijn werd onder dwang gebouwd door geallieerde krijgsgevangenen in de Tweede Wereldoorlog. Daar waar vooraf geschat werd dat men 5 jaar nodig zou hebben voor de bouw van de spoorweg, kregen de krijgsgevangenen het voor elkaar om in slechts 16 maanden de 415 kilometer lange spoorlijn aan te leggen door zeer onherbergzaam gebied. Bij de aanleg van de spoorlijn sneuvelden gemiddeld genomen 75 arbeiders per dag. Onder het totaal aantal doden van ruim 15000 arbeiders waren bijna 3000 Nederlanders, de zogenaamde KNIL-militairen. Naast de krijgsgevangenen werden zogenaamde Romoesja’s gebruikt, Thaise en Indonesische arbeiders die onder bijna slavernij-achtige omstandigheden te werk werden gesteld.
Een deel van deze doden zijn begraven op het nabijgelegen War Cemetery, waar voornamelijk graven van Britse, Australische en Nederlandse soldaten zijn te vinden . Na een bezoek aan de begraafplaats en het museum kon een bezoek aan een deel van de spoorlijn dan ook niet uitblijven.
Na deze tussenstop vervolgden we onze reis naar ons verblijf voor de komende twee nachten, een drijvend hotel op de River Kwai. Dit hotel bestaat drijvende pontons waarop kamers gebouwd zijn, die met loopbruggetjes aan elkaar verbonden zijn. Het hotel wordt gerund door de Mon stam, die nabij het hotel hun woonplaats hebben. De Mon vormden vroeger een aparte staat in het zuiden van Myanmar en een deel van Thailand. Deze stam wordt in Myanmar als ongewenst beschouwd, waardoor velen hun toevlucht hebben gezocht in Thailand.
Het hotel zelf zag er prachtig uit en gaf je echt het idee dat je midden in de natuur overnachtte. Dat we het moesten doen met ’s avonds enkel het licht van olielampen, geen elektriciteit en een koude douche, namen we graag op de koop toe. Door de stroming van de rivier hadden we onze privé wild waterbaan waar we de hele dag konden rondzwemmen.
Na deze lange dag waren we blij dat we ’s avonds rustig konden genieten van allerlei lekkernijen die klaargemaakt waren door de Mon stam.